رشد شناختی در مرحله اول کودکی
در سن ۱۸ تا ۲۴ ماهگی کودک قادر می شود به جای توجه به واقعیت های بیرونی و نمادین که در مرحله حسی - حرکتی بکار برده می شدند، یک چیز را بعنوان نماد یک چیز دیگر بفهمند و بکار برند.
همچنین می توانند بین نماد و چیزی که نماد تا شوند.
بر آن دلالت می کند، تمایز قائل شوند.
در این سن می توانند نمادی را خلق کنند و یا در باره یک شی غایب بیندیشند.
به نقاشی و وانمودسازی پرداخته و حتی مهمتر از آن، از زبان بصورت معناداری استفاده کنند.
بر طبق نظر پیاژه، تفکر کودکان ۴ تا ۶ ساله، حالت شهودی دارد یعنی تفکری است که بجای استدلال عقلانی، مبتنی بر حدس درباره واقعیات است.
نمادهای کودکان براساس تجارب شخصی ایشان شکل می گیرد.
واژه های کودکان دارای معانی شخصی بوده و از همین رو، پیاژه دلیل تفکر و تکلم خودمدارانه کودکان در این مرحله سنی را ناشی از همین امر می داند که مانع توجه آنان به دیدگاه های دیگران می شود.
تفکر و تکلم خودمدارانه کودکان پیش دبستانی، نه تنها ناشی از تفسیرهای شخصی آنان از واژه ها است بلکه مربوط به تمرکزگرایی آنان نیز می شود.